Kόρη του τραγουδιστή Βάσου Σεϊτανίδη και της ηθοποιού Σμάρως Στεφανίδου,
η Λήδα – Ειρήνη γεννήθηκε στην Αθήνα. Από πολύ μικρή ηλικία και για 10 χρόνια σπούδασε κλασικό μπαλέτο και σύγχρονο χορό με την Ηρώ Σισμάνη και τη Νασούκα Χειμάρα.Τις ελεύθερες ώρες της περνούσε με το αγαπημένο της παιχνίδι, το θέατρο. Έστηνε ολόκληρη σκηνή στο πεζοδρόμιο του σπιτιού και με είσοδο μιά δεκάρα, φορώντας τα φουρώ της μαμάς της, παρουσίαζε μάγισσες και νεράϊδες, χορό και Καραγκιόζη.

Ο θείος της (αδελφός της μητέρας της), ο οποίος ήταν από τα πρώτα μέλη της Θεοσοφικής Σχολής και είχε μεταφράσει τα ινδικά έπη «Ραμάγιανα» και «Μαχαμπάρατα» και πολλά άλλα ινδικά βιβλία, ήταν εκείνος της έβαλε το «μικρόβιο», όπως λέει η ίδια, της φιλοσοφικής αναζήτησης. Σε οικογενειακές συγκεντρώσεις στο σπίτι της γιαγιάς, στο Χαλάνδρι, τις Κυριακές, είχε την ευκαιρία να γεύεται διάφορους δικούς του στοχασμούς και να ακούει ιστορίες. Εκεί άρχισε να γεννιέται η ιδιαίτερη σχέση της με την Ινδία. «΄Ενα περίεργο πράγμα. Από μικρό παιδί, όποτε τύχαινε να ακούσω ινδική μουσική, με έπιαναν τα κλάμματα!»

Όταν, στα δώδεκά της χρόνια, έχασε τον πατέρα της, ήταν ένα τεράστιο σοκ, απ’το οποίο έκανε πολλά χρόνια να συνέλθει. Σταμάτησε το χορό, σταμάτησε τα πάντα. Δεν είχε όρεξη για τίποτε. Τότε ήταν που άρχισε να αναρωτιέται και να αναζητά την απάντηση σε προβλήματα μεγάλα: από πού ερχόμαστε, πού πάμε, τι σημαίνει ζωή και θάνατος, τι σημαίνει άνθρωπος.

«Προσπάθησα να θεραπεύσω τον πόνο μου και τα «γιατί» μέσα από τα βιβλία που ζήτησα από το θείο μου. Συζητούσα μαζί του για τις ρίζες των θρησκειών, άρχισα να διαβάζω σιγά-σιγά για τη φιλοσοφία της Δύσης και της Ινδίας. Ήταν μεγάλο χτύπημα για μένα ο θάνατος του πατέρα μου, κι αυτές οι συζητήσεις και τα διαβάσματα μ’ανακούφιζαν. Έτσι μέχρι τα 17 μου ασχολήθηκα πολύ με τη φιλοσοφία».